Bunzing

Bunzings waren vroeger een gewone verschijning op het platteland, iedereen kende ze wel. In de volksmond werden ze soms ‘muisstinkhond’ genoemd, naar hun spreekwoordelijke geur die ze afscheiden als ze worden opgejaagd door mensen.

De bunzing is de middenmaat onder de marters, in grootte zit hij tussen een hermelijn en steenmarter in. Bunzings hebben een karakteristiek en onmiskenbaar licht gezicht met een donker boevenmasker. De poten zijn opvallend kort en de vacht is tweekleurig, donker met een lichte ondervacht.

De tamme neef van de bunzing is de fret, kleiner, minder gespierd en met een lichtere vacht.

Bunzings leven graag op natte plekken, bij water. Ze kunnen grote prooien aan, zoals konijnen en ratten. Net als de otter eten ze graag amfibieën. Van bunzings is bekend dat ze daar een (nog levende) voorraad van kunnen aanleggen.

Zo algemeen als ze vroeger waren, zo schaars zijn ze nu. Als je een bunzing ziet is het meestal langs de weg, als verkeersslachtoffer.